Ο Γιάννης Πολυβώτης γεννήθηκε στη Δράμα το 1988 σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα.
Διηγήματα και ποιήματα του έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, έχουν εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους και δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες.
Το πρώτο του μυθιστόρημα θα κυκλοφορήσει εντός του 2022 από τις εκδόσεις Ιωλκός.
Είχαμε την τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουμε το Γιάννη σε ένα από τα σπίτια μας όπου και έγραψε το αφήγημα του με τίτλο «Τσιρίγο» το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό ταξιδιωτικής αφήγησης για το 2021 που πραγματοποιήθηκε από το Ελληνικό Πανόραμα!
Η τόσο μικρή αλλά τόσο ενδιαφέρουσα χώρα μας η ΕΛΛΑΔΑ μπορεί να μας εκπλήξει και ταυτόχρονα να μας μαγέψει με το φυσικό της πλούτο, την ιστορία και τους δημιουργικούς κατοίκους της.
Δώστε στις λέξεις εικόνες, συναισθήματα, μηνύματα…
1000 λέξεις ….. μια εικόνα
1ο Βραβείο – ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΛΥΒΩΤΗΣ «Τσιρίγο»
Σπρώχνω με τα χέρια το ποδήλατο στην ανηφόρα. Δεν έμεινε πολύ ακόμη ως το Χερουλάκι· μετά το μοναστήρι θα πιάσω τον δρόμο προς το Μελιδόνι και θα ανέβω επιτέλους στο ποδήλατο. Σε είκοσι λεπτά θα ‘μαι στη θάλασσα, γυμνός και ολομόναχος, με το ιδρωμένο μου κεφάλι κάτω από το μαγιάτικο νερό. Σηκώνω ψηλά το βλέμμα να δω τη θέα προς την άγρια λοφοπλαγιά του Βάνη που κατεβαίνει από τους ψηλούς βράχους του βουνού και σβήνει απότομα στη θάλασσα, ακριβώς μπροστά από το Καραβονήσι, τη Στρογγυλή και τη Λυδία – τις τρεις βραχονησίδες με τα τυλιγμένα στη βάση τους αφρισμένα σκοινιά. Πότε πέρασαν κιόλας δεκατρείς μέρες; Αύριο τέτοια ώρα θα ‘ρθει ο Γιώργος –ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένω, εδώ στα Κύθηρα, στην ερημιά του Βάνη– να με περιμαζέψει και να μ’ αφήσει στο αεροδρόμιο του νησιού. Δεκατρείς μέρες έχω να ανταμώσω ανθρώπους· καθόλου δε μου ‘λειψαν. Μάη μήνα δε συναντάς ψυχή σ’ αυτό το δυτικό τμήμα του Τσιρίγου –ενετική ονομασία των Κυθήρων–, παρά μονάχα όσους αθόρυβα τη θάλασσα διασχίζουν μες στα εμπορικά πλοία της Μεσογείου. Ίσως κάπου εδώ γύρω, στο νησί της Κυθέρειας Αφροδίτης, ήρθαν να χαρούν τις πρώτες τους ερωτικές βραδιές ο Πάρης και η Ωραία Ελένη, αμέσως μετά τη φυγή από τη Σπάρτη. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν, μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, ο Παναγιώτης και η Ιφιγένεια –οι δύο μου γονείς– οι οποίοι, μακριά απ’ όλους, κρύφτηκαν ενωμένοι στη σκιά ενός δέντρου, στην ασφάλεια του κίτρινου αντίσκηνου, στην αγκαλιά της πολύχρωμης αιώρας. Ίσως γι’ αυτό –με αφορμή την ανάγκη μου να απομονωθώ για χάρη του σκαριφήματος του επόμενου μυθιστορήματός μου– επιστρέφω, τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα, στον τόπο του «εγκλήματος», φιλοπερίεργος μήπως μπορέσω να διαισθανθώ εκείνη την πρώτη, τρυφερή στιγμή της ίδιας μου της ύπαρξης, μήπως αφουγκραστώ απερίσπαστος τον εσωτερικό ψίθυρο, μακριά από τον θόρυβο της μικροαστικής μου καθημερινότητας.
Στερεώνω το χέρι στο μέτωπό μου, προσπαθώ να εντοπίσω στο βάθος το σπίτι που μένω, ή έστω τα γύρω από το δικό μου σπίτια – άδεια αυτή την εποχή. Σ’ αυτά «ζουν» οι φίλοι μου, εγώ τους «εγκατέστησα» στα γύρω σπίτια μπας και ξεγελάσω τη μοναξιά, ειδικά κατά την ώρα του δειλινού, τότε που το δροσερό αεράκι λογομαχεί με το χαμηλωμένο ραδιόφωνο. Απέναντι, ο ορίζοντας χαράχτηκε μάλλον με μολύβι, άλλοτε καλοξυσμένο σαν ακίδα κι άλλοτε αδρό, γεμάτο συναισθήματα. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, έχει δυο–τρεις μέρες που δυνάμωσε ξαφνικά και δε συγχωρεί τους παραστρατημένους πεζοπόρους. Τον χαίρομαι έτσι όπως πέφτει κατακόρυφα στη γαληνεμένη θάλασσα δημιουργώντας αντανακλάσεις που θυμίζουν πλήθος έμβιων όντων που πάλλονται, χειροκροτούν, ζητωκραυγάζουν. Στα Κύθηρα ήρθα άνοιξη, με κλειστά παράθυρα το βράδυ, μάζεμα μέσα από νωρίς, δροσερούς αέρηδες, περαστικά σύννεφα και μακρυμάνικες μπλούζες, και φεύγω καλοκαίρι, μες στο αδιατάραχτο μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το εκτυφλωτικό φως, την ακινησία του αέρα, την εικοσιτετράωρη γύμνια, τις ξεκλείδωτες πόρτες, τη μεσημβρινή ραστώνη και τη σιγαλιά του ηλιοβασιλέματος. Δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος να επισκεφτείς έναν τόπο πέρα από το μεταίχμιο δύο εποχών, η αλλαγή στο τοπίο με συμπαρασύρει προς ένα καλύτερο αύριο.
Η αυλόπορτα του μοναστηριού στο Χερουλάκι είναι κλειδωμένη. Δεν αναζητώ το κλειδί στις γύρω γλάστρες, προτιμώ να ανέβω στην καυτή σέλα και να κατηφορίσω προς τη θάλασσα. Φτάνω στο Μελιδόνι –τι όμορφο όνομα! κρατάει μέσα του κάτι από μέλι και ηδονή– και ορμάω κατευθείαν στο παγωμένο σεντόνι της θάλασσας, κάπου μεταξύ Αιγαίου και Ιόνιου πελάγους. Δυστυχώς, δεν είμαι μόνος. Μια μπουλντόζα στρώνει άμμο στην παραλία για τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες της σεζόν. Οι μέρες
της αθωότητας φτάνουν στο τέλος τους. Βγαίνω έξω, στεγνώνω πάνω σε έναν βράχο και παίρνω –ηττημένος και απογοητευμένος– τον δρόμο της επιστροφής. Τουλάχιστον θα φτάσω νωρίς στο σπίτι, πριν από το τελευταίο ηλιοβασίλεμα. Στην κορυφή της διαδρομής με υποδέχεται η «προβέντζα», ο ανοιξιάτικος δυτικός άνεμος που έχει αγκαλιάσει την περιοχή του Βάνη και τα γύρω βουνά με εύπλαστα κομμάτια ομίχλης. Σταματάω στην άκρη του δρόμου να μαζέψω φασκόμηλο για να το σκορπίσω ανάμεσα στα ρούχα της βαλίτσας. Διαλύω μερικά φύλλα τρίβοντάς τα στα χέρια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα μέσα απ’ τις παλάμες· αρχέγονη σκοτοδίνη, ίδια με κείνη που ένιωσαν όλοι οι λαοί που πέρασαν από δω: Μινωίτες, Φοίνικες, Αργείοι, Βυζαντινοί, Ενετοί, τόσοι και τόσοι άλλοι.
Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι, ο ουρανός αφήνει να πέσει μια ευγενική, ανεπαίσθητη βροχή, χωρίς όμως να το στρώσει. Η μοναδική βροχή που είδα στο νησί – γλυκός αποχαιρετισμός. Αφήνω το ποδήλατο στη σκιερή πλευρά του σκίνου και περπατάω στον παρακείμενο ελαιώνα. Η κίνηση με το ποδήλατο, ή με το αυτοκίνητο, αφαιρεί από το τοπίο την έννοια του χρόνου, τούτη την τόσο απαραίτητη προέκταση της περπατησιάς. Το μάτι μου πέφτει απέναντι, στο λευκοντυμένο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου του Κρασσά και στην ημικυκλική πέτρινη σκάλα του που αγκαλιάζει το φρύδι του πρασινόγκριζου γκρεμού. Πρέπει να γυρίσω σπίτι, να προετοιμαστώ για την τελευταία πράξη του έργου. Ο συνομήλικος Γιώργος μού ‘φερε κρασί, λάδι και τσίπουρο παραγωγής του. Φθονώ το έργο των χεριών, του μυαλού και των ενστίκτων του.
Δεκατρία ηλιοβασιλέματα, όλα διαφορετικά μεταξύ τους, όλα σχεδόν την ίδια ώρα, όλα βουτούν μέσα στη θάλασσα και όλα διαρκούν όσο δυο τραγούδια και ένας στεναγμός. Ευλογία το βύθισμα του ήλιου μέσα στο νερό, το βάπτισμα του πυρός –κυριολεκτώ– της επερχόμενης νύχτας. Απόλαυση να περπατάς ξυπόλητος πάνω στις πέτρινες πλάκες της βεράντας την ώρα της δύσης. Ο ήλιος που φεύγει αφήνει το ίχνος του στο ύστατο καταφύγιό του. Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα ήταν διπλό. Έδυσε πρώτα μες στα σύννεφα και έπειτα βγήκε πάλι –σαν τα ανκόρ των συναυλιών– λίγο πάνω από τον ορίζοντα. Ορισμένοι στέρφοι βράχοι, κάτω από τον ευδιάκριτο δίσκο του ήλιου, εξέχουν της υδάτινης επιφάνειας. Τα κύματα που σκάνε με δύναμη πάνω τους μοιάζουν με μικρούς άσπρους καβαλάρηδες που προσπαθούν να ανέβουν –ανεπιτυχώς– στα άλογά τους. Σε ένα τέτοιο άλογο θέλω να ανέβω κι εγώ, να πάρω τον δρόμο για τ’ ανικανοποίητα κι άσβεστα πάθη μου, να πάψω να ‘μαι ακύθηρος – ο στερούμενος θελγήτρων άνθρωπος.
Νύχτωσε, τραβάω τις κουρτίνες των παραθύρων στην άκρη, να μπαίνει ανεμπόδιστα το ρίγος του μισοφέγγαρου σκοταδιού. Τα ανύποπτα κελαηδίσματα αλαφραίνουν ευτυχώς τη βαριά ατμόσφαιρα και μου θυμίζουν εκείνο που ‘χα διαβάσει κάπου: ότι οι περαστικές στερήσεις και οι μικρές λύπες είναι το αλάτι της ζωής. Να θυμηθώ αύριο, λίγο πριν έρθει ο Γιώργος, να τραβήξω μια φωτογραφία, το μοναδικό αυτοπορταίτο των τελευταίων δεκατριών ημερών. Να καθίσω πάνω στο πεζούλι της βεράντας, μπροστά στον καθαρό ορίζοντα και τον ανοιχτόμυαλο ουρανό. Ναι, θέλω να αποτυπώσω την παρουσία μου, εδώ, στην άκρη της γης. Εξάλλου, δεν υπάρχει κανένα μέρος στον κόσμο –ακόμα και στην πιο άγρια έρημο– απ’ όπου μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου.
[Κύθηρα, 17 – 30 Μάη 2021]
https://www.yannispolivotis.com
https://www.elliniko-panorama.gr/news/39/37/apotelesmata-diagwnismou-taksidiwtikis-afigisis.html
