https://Kyhtiraika.gr

Του Ε. Π. Καλλίγερου

 

Ένα γραφικό εκκλησάκι των Κυθήρων βρίσκεται σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα βράχο, λίγα μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα, στην περιοχή  Μαύρος Βράχος  ΝΔ της Μυρτιδιώτισσας.

Τα τελευταία χρόνια, όταν, με την επιμέλεια της επιτροπής της Μυρτιδιώτισσας, τσιμεντοστρώθηκε ο δρόμος προς το ναό η περιοχή προσελκύει πολλούς πολίτες για έναν ιδιαίτερο λόγο. Το ηλιοβασίλεμα από εκεί είναι υπέροχο και τύφλα να έχει η Σαντορίνη, όπως λένε οι λάτρεις του που απολαμβάνουν με κάθε ευκαιρία.

Μέχρι λίγες δεκαετίες πριν στο εκκλησάκι έφταναν μόνο οι κυνηγοί, καθώς το μέρος είναι από τους καλλίτερους κυνηγότοπους. Τώρα και τα θηράματα είναι λίγα και ο τόπος εύκολα προσβάσιμος. Στον εσπερινό και στη γιορτή του Αγίου Νικολάου το Δεκέμβρη μαζεύεται αρκετός κόσμος.

Σύμφωνα με την παράδοση, ένας καπετάνιος ενός μικρού πλοίου φορτωμένου με κρασιά, ονόματι  Νικόλαος Κασιμάτης  (το όνομά του αναφέρεται στην αφιερωματική επιγραφή), κινδύνευσε να πνίγει σε μεγάλη φουρτούνα και παρακάλεσε τον Άγιο της θάλασσας να τον σώσει και εκείνος που έκανε ένα εκκλησάκι στη μνήμη. του, εκεί, στον απότομο βράχο. Το τάμα του το άκουσε ο άγιος, το πλοίο σώθηκε και ο καπετάνιος, πιστός στον όρκο του, έχτισε το εκκλησάκι, αλλά, αντί για νερό που δεν υπήρχε για να κάνει τη λάσπη, χρησιμοποίησε κρασί από το φορτίο του πλοίου και για το λόγο αυτόν. το εκκλησάκι ονομάστηκε Κρασάς  . Ακριβής ή όχι η παράδοση αυτό λέει και το εκκλησάκι βρίσκεται εκεί από το 17 ^ο  αι.

 

Μερικοί έλεγαν παλαιότερα ότι, όποιος έμπαινε μέσα στο ναΐσκο ένοιωθε στα ρουθούνια του μία μυρουδιά κρασιού. Αν ξεφύγουμε λίγο από όσα αναφέρουν οι παραδόσεις, που για κάποιους λόγους μοιάζουν σε πολλά μέρη της χώρας μας, μπορούμε να αναφέρουμε λίγα πράγματα, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε αν μόνο οι χτίστες χρησιμοποίησαν κρασί για να μαλάξουν τη λάσπη.

Πρώτα, το μέρος που είναι χτισμένο ο ναός είναι αρκετά πάνω από τη θάλασσα σε μέρος δεν υπάρχει, ούτε χώρος, υποτυπώδης έστω, για να προσεγγίσει πλοίο ή βάρκα, ούτε το κάθε υποτυπωμένο μονοπάτι για να ανέβει επάνω βαρέλια και μάλιστα γεμάτα.

Δεύτερον, στο μοναδικό παλιό έγγραφο που αναφέρει το ναΐδριο, στον κώδικα του επισκόπου  Νεκταρίου Βενέρη  του 1697, αναφέρεται το εκκλησάκι ως εξωμόνιο, χωρίς να γίνεται αναφορά σε προσωνύμιο «Κρασάς», όπως γίνεται για άλλα ναΐδρια.

Και τρίτον, η παράδοση για χτίσιμο ναών με λάσπη, στην οποία αντί για νερό χρησιμοποιήθηκε κρασί, υπάρχει σε πολλά μέρη της Ελλάδος, χωρίς ασφαλώς αυτό σημαίνει ότι η μέθοδος αυτή δεν χρησιμοποίησε σε πολλά μέρη. Είναι γνωστές πολλές περιπτώσεις, αναφέρουμε δε τον  Άγιο Γεώργιο τον Κρασά στα Νενητούρια της Χίου  και την Κρασοπαναγιά  στα Μέθανα .

Και τα δύο μέρη είναι ευχάριστα από τη θάλασσα, αλλά με μεγάλες δυσκολίες από τη στεριά. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις. Όμως, αληθινή ή όχι η παράδοση δεν παύει να είναι παράδοση κι εμάς μας αρέσουν οι παραδόσεις, όταν το μυαλό μας θέλει να ξεκουραστεί και να ρομαντζάρει το βλέμμα μας σε νοσταλγικές αναζητήσεις στα βάθη του γαλάζιου πελάγου, που αντικρίζει όποιος πάει στο δικό μας …Κρασά. Κι αν δεν χτίστηκε ο ναός με κρασί, εμείς εκεί, εκτός από τη θεία μέθεξη της περιοχής, …μεθάμε με το αθάνατο ρομαντικό πνεύμα που μας θυμίζει η γύρω θάλασσα κι ο άγιος της.

 

Δυστυχώς, παρά το ρομαντισμό του κειμένου, η παραδοσιακή μας ανακατωσούρα στις χιλιάδες φωτογραφίες του αρχείου μας δεν επέτρεψε να βρούμε ένα ηλιοβασίλεμα στον Κρασά, που σίγουρα είχαμε κι έτσι το δανειστήκαμε! Παρά ταύτα, οι πολλές μας επισκέψεις στο χώρο μας δίνουν την ευκαιρία να δείξουμε σε όλες τις πόσες ώρες γωνιές έχει αυτός ο τόπος.

Προς το γνωρίσετε ένα μέρος στο οποίο δεν έχουν πάει ακόμα πολλοί Τσιριγώτες και περάστε από το παρόν κάποιο ηλιοβασίλεμα που δεν σας προσφέραμε εδώ. Θα μας θυμηθείς και θα μακαρίσεις τη μνήμη του κτήτορα του ναού, άσχετα αν …έτσουξε τη λάσπη με το πολύτιμο κρασί του για να κάνει σπονδή στον άγιο που τον έσωσε ή, απλά, κάποιος μεταγενέστερος έβγαλε την ιστορία και για τον δικό μας Κρασά. Εμάς πάντα μας αρέσει…